10 agosto 2012

Francisco Carrasquer, un hombre bueno

En agosto de 1935 os chirmans Carrasquer Launed –Félix, que ya heba perdiu totalment a vista, José, l’unico que estudió machisterio y que murió en Corbalán en un combate cuerpo a cuerpo contra as tropas d’o cheneral Franco, y Francisco, o chicot d’os tres– facioron un viache a piet dende Albalate de Cinca enta Os Corrals, población en a que obtenió destín o suyo pai dimpués de salir d’a garchola an heba estau recluyiu por colaborar en a fallida revolución d’aviento de 1934.
O día de Sant Lorient os Carrasquer facioron un café en una terraza d’o Coso de Uesca con Ramón Acín. Lis acompanyaban qualques estudiants de Machisterio. Charroron d’a importancia d’a educación y coincidioron que l’autentica revolución caleba fer-la en o corazón d’o ser humano. Aquella yera a zaguera vegada que veyerían a Ramón Acín. Un hombre bueno –escribió Félix Carrasquer–, talment o millor de totz. Pocos días mas tarde s’establirían en Barcelona con o proposito d’organizar una escuela basada en os prencipios d’a pedagochía libertaria inspirada, fundamentalment, en as ideyas de Francisco Ferrer i Guardia. Facioron realidat o suenio suyo en a escuela «Eliseo Reclus», en a carrera Vallespir, un centro dependient de l’Ateneo d’o Carmen, en o vico d’as Corts. Allí atendioron a quantos centenars de ninos y ninas dica que prencipió a guerra civil.
Francisco Carrasquer [Albalate de Cinca,1915-Tárrega (Leida) 2012] esfendió chunto a atros diez mil libertarios Barcelona –a ciudat d’os suenios– en chulio de 1936 quan una parte d’os militars se sublevoron contra o gubierno d’a Republica espanyola. Rematada a guerra civil crució a buega francesa. Allí sufrió o rigor d’os campos de concentración. En 1948 s’exilió en Francia y se matriculó en a Sorbona con os diners que le i heba proporcionau a publicación de “Manda el corazón”, una novela d’aimor. Dimpués s’instaló en Holanda y, dende meyaus d’os uitanta viviba en Tárrega, o lugar de María Antonia, a suya muller.Allí li querioron y en 2007, o mesmo anyo que estió distinguiu con o Premio d’as Letras Aragonesas, o concello de Tárrega paró un homenache ta Francisco Carrasquer en o qual tenié a fortuna de participar-ie. Acudié un sabado d’aviento ta charrar de pedagochía libertaria y, a la fin d’o maitín, compartié una mesa redonda con José Antonio Labordeta. Tamién yera Javier Barreiro, l’amigo de Francisco dende fa quaranta anyos.
Francisco Carrasquer yera un hombre menudo, educau, cheneroso y charrín. Estió, sobre tot, un hombre bueno. Dica la fin d’a suya vida estió pendient d’a reedición d’as suyas obras, d’a publicación d’os suyos triballos y d’a difusión d’as suyas ideyas como si s’alimentase de parolas. Dimpués de sufrir as atrocidatz de dos guerras yera –como chilan as suyas poesías– un firme esfensor d’a paz, d’a convivencia y d’a bondat d’o ser humano. Quan li uellabas yera facil endevinar que os suyos uellos yeran feitos t’o goyo, t’a felicidat y t’a chusticia.

Francisco Carrasquer, un hombre bueno Víctor Juan en arredol  (traducción @purnas)

No hay comentarios: